Stereolitografia (Stereolithography) była pierwszą technologią szybkiego wytwarzania prototypów, zapoczątkowało ją wynalezienie dodatków do płynnych żywic, które powodowały po naświetleniu, rozpoczęcie procesu polimeryzacji.
Jest to jedna z technologii wytwarzania trójwymiarowych modeli na podstawie geometrii wygenerowanej za pomocą systemu CAD 3D. Polega ona na warstwowym utwardzaniu ciekłych żywic za pomocą światła laserowego małej mocy.
Etapy tworzenia modelu za pomocą stereolitografii:
- Budowa modelu w systemie CAD
- Eksport modelu do formatu *.stl
- Ustawienie parametrów budowy modelu: rozdzielczość, rodzaj żywicy, typ zgarniacza, minimalna wysokość podpór
- Weryfikacja poprawności plików *.stl i ewentualna naprawa błędów geometrii
- Projektowanie położenia i geometrii elementów wspierających model
- Weryfikacja geometrii elementów wspierających
- Podział modelu 3D na warstwy zgodnie z zadanymi parametrami tworzenia modelu fizycznego
- Przesłanie plików z modelami do urządzenia
- Budowa fizycznego modelu w procesie fotopolimeryzacji
- Mycie utworzonego modelu z resztek nieutwardzonej żywicy
- Zakończenie procesu fotopolimeryzacji w urządzeniu utrwalającym PCA
- Obróbka wykańczająca model
Jak to działa ?
Wiązka lasera odchylana jest przez system luster, skanuje powierzchnię żywicy w miejscu gdzie żywica ma być utwardzona ( ma powstać model). Proces tworzenia warstwy modelu możemy podzielić na etapy:
- Utwardzanie konturów warstwy
- Utwardzanie warstwy przez tzw. kreskowanie przekroju. W ten sposób tworzy się sztywna siatka służąca do wzmocnienia granic i utrzymania kształtu modelu. Gęstość i kierunek linii siatki są określane przez użytkownika.
- Wypełnienie przekroju
Po utwardzeniu warstwy następuje obniżenie platformy na której powstaje model w celu naniesieniu kolejnej warstwy nie utwardzonej żywicy. Zgarniacz wyrównuje warstwę żywicy i ustala grubość naniesionej warstwy.
Wykonywany model oddzielony jest od platformy podporami tworzonymi w taki sam sposób jak model, jednak bez ruchów zgarniacza. Podpory są kształtu cienkich pionowych pręcików zwężających się przed powierzchnią modelu, aby można było łatwo je oderwać od bryły właściwej.
Na poniższym filmiku widać jak to wygląda :
I trochę historii, firma 3D Systems już w 1989 roku pokazała tą metodę :
Źródło: www.prz.rzeszow.pl
